Friday, April 27, 2012

अखेर



अखेर
 
जाता जाता अखेरचा हा घोट पिऊनी घेतो
जर जमले तर मरण्याआधी थोडे जगून घेतो

फसवुन गेले फासे, हरलो आयुष्याची खेळी
एकच मदिरा जिने कधीही प्रतारणा ना केली

आयुष्याचा भार वाहिला मदिरेच्या साथीने
रखडत खुरडत वाट चाललो मरणाच्या ओढीने

प्रवास संपे, अंतिम रेषा दोन अंगुळे उरली
अन् जगण्याची आस अचानक उचंबळूनी आली

नको वाटले जगणे, जेव्हा जीवन हाती होते
उभा मृत्युच्या दारी आता, पाउल का अडखळते

विचित्र सारी स्थिती पाहुनी, मी माझ्यावर हसतो
पिऊन प्याला अखेरचा हा, थोडे जगून बघतो

.... उल्हास भिडे (२७-४-२०१२)

Friday, March 23, 2012

आनंद

आनंद

माणसाची जगण्याची तर्‍हाच तर्‍हेवाईक.
अत्यानंदाने अश्रू,
विनोदाला कारुण्याची झालर,
कारुण्याचा रसास्वाद,
दु:खाला सुखाची किनार …….
बरं असतं तर्‍हेवाईक जगणं;
आयुष्याचं ओझं हलकं करायला.......
म्हणूनच,
क्षणाक्षणाला होतोय
एक आगळा आनंद
क्षणाक्षणाने जीवन संपत चालल्याचा
क्षणाक्षणाला मृत्यू जवळ आल्याचा.

.... उल्हास भिडे (१९-३-२०१२)

Sunday, January 22, 2012

द्वैत

द्वैत

पानांच्या गर्दीतून वाट काढत
दाट सावलीखालच्या मउशार मातीवर उतरून
माझ्या अवतीभोवती विसावलेले उबदार कवडसे,
शेजारीच खळाळणार्‍या निरागस झर्‍यावर
सांडलेला सोनेरी वर्ख,
मधुनच एखाद्या रानफुलाला
‘भोज्जा’ करत बागडणारी गोड फुलपाखरं,
कुठल्याशा पक्ष्याने
प्रियेला घातलेली सु्रेल साद,
टेकड्यांच्या पिलावळीसहित
दूरवर ठाण मांडून बसलेले डोंगर,
मंद झुळुकेला लयीत दाद देणारं
माळावरचं हिरवंगार गवत,
स्वच्छ निळ्या आकाशात रेंगाळाणारा
एखाद-दुसराच चुकार ढग…...
…….. मोहक, सुंदर, विलोभनीय इ. शब्द
फिके पडावेत असं ते दृष्य,
विधात्याने रेखाटलेलं अप्रतीम चित्र.....

मंत्रमुग्ध होता होता वाटलं......
इथेच संपून जावं, माझ्यातलं 'मी'पण,
विलीन होऊन जावं या सगळ्यात,
साधलं जावं अद्वैत……….
पण…..पण, मी ’मी’च राहिलो नाही
तर वाटेल का या सार्‍याचं अप्रूप ?
उपभोगता येईल का हा अमूल्य आनंद ?.....
साखरेला चाखता येते का, स्वत:चीच गोडी !!
सुरेल गळ्याला लाभते का, रसिक कानांची तृप्ती !!!
……………
…… ह्म्म्म्म .....
अद्वैताच्या अंबरातून
द्वैताच्या जमिनीवर अलगद उतरत
एक छानसा आळस देत उठलो तिथून
नि घराच्या वाटेकडे परतताना
चार पावलांनंतर मागे वळून पाहिलं….
...... विधात्याचं ते निसर्गचित्रं
शतपटीने सुंदर भासलं.

.... उल्हास भिडे(२०-१-२०१२)







Friday, January 13, 2012

रिती

रिती

स्वच्छ, गुळगुळीत, चकचकीत
सुखी संसाराचा ताजमहाल…..
मनाच्या थडग्यावर बांधलेला.

गगनाला गवसणी घालण्याच्या धुंदीत
स्वत:लाच हरवून बसलेला तू
आणि
या विशाल खुराड्यात
’आपल्या दोघांची स्पेस’ शोधत,
मनाच्या भग्नावशेषात
दडपलेल्या अपेक्षांच्या वाघळांचे
नि:शब्द चीत्कार दडपत
घट्ट पाय रोवून
खुरटलेली मी……..

पूर्वीसारखी रुंजी नको घालूस
पण कधीतरी
वळचणीला ’गुटरगु’ करण्याची,
खुराड्याचं घरटं करण्याची
इच्छा
बुद्धीने ग्रासलेल्या तुझ्या मनात
कधी निर्माण होईल का ? …….
….. की मी असंच बसायचं,
पोकळ सुखाची वांझोटी अंडी उबवत !!

.... उल्हास भिडे (१३-१-२०१२)